سیصد و شصت و هفت روز است که نیستم
و
برایت همه چیز عادی شده
به قاعده ی هر روز
خواستم که صدایت را لااقل بشنوم
اما
وقتی رفتار مهوع تو بیادم می آید
می گویم
همان بهتر که نیستم
شیدا!
تو کی فرصت کردی این همه بد شوی؟!