چه فرقی می کند
که بنویسم یا نه
وقتی آنکه باید بخواند ، نمی خواند
و یا اگر برایش بخوانم
فقط لبخند می زند...
و در این ساعت از شب
که یقین دارم در بر دیگریست
حتی تصورش برایم رشک برانگیز است
آه شیدا!
ای یار!
ای یگانه ترین یار!
چگونه بنویسم؟
"تو"یی که می دانی ،
لحظه هایم با نام و یادت می گذرد
لطفا بگو
چرا چند شب است ، چشمانم خواب ندارد؟؟!!!
گاهی همینطور که نشسته ام
فکر می کنم
تو با آن چشم ها
چه کسی را نگاه می کنی!
یا...
اصلا کیست
که در چشمهای زیبایت غرق می شود
این روزها؟،
بعد
که می بینم ناراحتم می کند
این فکرها،
بلند می شوم
از پنجره به خیابان نگاه می کنم
و با خود می گویم؛
چشمهایش را بی خیال!
با لبهایش چه کار می کند؟
فقط صدا می زند آیا؟!
نه؟!
نکند...
کلافه می شوم
از دلتنگی
از حسادت...
دست می برم به نوشتن شعر
راستی شیدا!
تو
چقدر شعر به من بدهکاری،
که این همه معشوقه شان هستی!
جمعه یعنی،
من باشم و
چند خاطره ی بوسیدنی ات!
و یک سوال تکراری...
شیدا! تو
پرستیدنی بودنت به خدا رفته!
و من
تنهایی ام!
نه؟!
درد دارد
که هستی
اما نه مال من ،
اینکه نزدیک من
ولی حتی نمی توانم ، در آغوش بگیرمت
دردش بیشتر است
و اینکه" تو" معشوقه ی منی ،
اما حتی نمی توانم لمست کنم
اوج درد است ، شیدا!
با همه ی این دردها
عاشقانه می پرستمت.....
می توان گفت
" بی خیال "
امّا بی خیال نبود!
آخر
نمی شود ، بود
چطور بی خیال شوم
وقتی دلم در سینه، به هوای تو می تپد،شیدا!
فقط می توانم
وانمود کنم
سکوت کنم
وَ شب ها،
نخوابم ...