هر صبح
یکی در من ،
از خوابِ تو ، بیدار می شود
تا به تو ،
صبح بخیر بگوید...
من
دوست داشتن هایت را
به آفتاب پیوند زده ام
بیا خاص باشیم
بیا وسط یک جمع
نگاه هایمان را به هم بدوزیم،
من چشمانم را که ریز کردم
تو چشمانت برق بزند و لبخندی محو، بر لبانت بشیند!
و هیچ کس نداند
که گفته ام
من عاشقتم ، شیدا!
یکی را باید برای خودت نگه داری ، شیدا!
نباید رها کنی به امانِ خدا
تا ببینی چه می شود
گاهی قسمت،
دست گذاشته زیرِ چانه اش که ببیند آدم چه می کند،
تا کجا پیش می‌رود...
سر به سرِ آدم می گذارد
دور می کند
قایم می کند پشتش و می گوید : باد بُرد ..
تا ببیند
چقدر او ، برایت مهم است
چقدر دنبالش می‌روی
چقدر پی اش را می گیری
اصلا دوستش داری،
یک بار به او گفته ای که عاشقش هستی؟
دنبالش می دَوی
که داشته باشی اش
که نگذاری بی هوا برود ...
هر چیزی را نباید رها کرد به امیدِ آینده و قسمت !
خودِ روزگار هم
امیدش به آدم هاست ..
حواس پرتی ها و رها کردن هایت را
گردنِ قید و بند وقسمت و تکلّف نینداز، شیدا!
روزی می آید
که دیگر او نیست....
عصر
قبل از رفتنت
گفتم
به قاعده ی چند دقیقه برایت حرف دارم
و در سیلانِ سراسیمه یِ اصرارت،
خواهش کردم
سه پُستِ آخر را بخوانی،شیدا!
نمی دانم که خواندی یا نه،
اما
من شبیه انسانهای منتظر ، هر نیم ساعت چک کردم،
شاید جمله ای ، واژه ای
و یا حتی حرفی از تو ببینم
افسوس... دریغ از یک واژه !
شیدا!
بارها و بارها از تو خواهش کردم
کمی هوای دلم را داشته باشی
فکر نکنی خیلی زیاد، از تو خواستم، فقط کمی...
شیدا!
حال دلم بد است،
جسمم دیگر ، تاب ندارد،
می دانی
«دوستت دارم» با «منم دوستت دارم» خیلی فرق می کند،
من دلخوشم ، حتی به یک "دوستت دارم" بی مقدمه از تو،
حتی نگاهِ عاشقانه ات به من،
می دانم که عشق، زورکی نمی شود،
اما
در این واپسین لحظات،
تمنا می کنم، کمی هوای دلم را داشته باش، لطفا...
جایی خواندم
آدمها
ساعت شنی نیستند که سروتهشان کنیم،
دوباره از اول شروع شوند
آدمها گاهی تمام می شوند...
شیدا!!!
همین "تو"
که حتى فکرَش را هم نمی کنى،
می توانى دلیلِ حالِ خوبِ جمعه هاى یک نفر باشى،
خودَت را دریغ نکن، لطفا....