بهشت
مکان نیست، شیدا!
بهشت، یک حس است!
و فقط کسی که دوسش داری
می تواند به وجودش بیاورد...
می بینی خاتون آسمانی ام؟!
در پاسخ خواهشم
به صراحت گفتی که نمی شود
اما
حتی منع از آغوشت
و نرسیدن به تو هم
داستانِ پُر از رویایِ خودش را دارد...
خودت می دانی
نای رفتنم نیست
می خواهم بمانم
تا وقت هست...
امّا
یادت باشد عاشق را
نه شب تهدید می‌‌کند ، نه مرگ !
فقط
"بی توجهی" او را می کُشد!!!
ساعتِ بوسیدنِ عکسِ توست، شیدا!
به وقتِ بی قراری های لبم...
اگر سرابِ خنده هایت
حواسِ زمان را پرت کند
به قاب بر می گردم!
آخر
می دانم یک روز
دلتنگی هایم، برای تو
کار دستم خواهد داد
اصلا
کجا دیده ای آن همه درد
فقط با گریه تسکین شود ...
می دانی
چند بارِ دیگر
بایدخوابت را ببینم
تا تعبیر شوی؟
یک چیز بگویم شیدا؟!
یادت باشد
کتاب زندگی چاپ دوم ندارد!
خواهش می کنم
عاشقانه زندگی کن...
تو
همیشه
سکوت می کنی ، شیدا!
گوشت را می گیری
و فریاد عاشقی ام را نمی شنوی
باشد
زمانی خواهد رسید
که من
سکوت کنم
و تو
آن روز
برای اولین بار
مفهوم انتظار کشیدن را خواهی فهمید...
ما اجازه ی خیلی از کارها را به خودمان نمی دهیم، شیدا!
مثلا خیلی پیش آمده
این اجازه را از خودمان گرفته باشیم
که بنویسیم
"دوستت دارم" ،
"دلم برایت تنگ شده" ،
"کاش بودی" و..
کاش می شد
هیچ گاه انجام چنین کارها را از خودمان منع نکنیم...
بعد تر ها
شاید خیلی بعد تر ها
حسرت گفتن آنها
بد جور عذابمان دهد..
گاهی بدون تصمیم گیری حرفی بزنیم
و به بعدش فکر نکنیم،
هرچه بادا باد...
مثلا بگوییم:
((می شود
یک عمر با من زندگی کنی،آیا ؟
و من هم عاشقت باشم؟ شیدا!
ببخشید...
انگار زیاده خواهی بود!
خب...
می شود
یک سال،چهار فصل را با تو تجربه کنم؟
باشد!
ببخشید
پس می شود یک پاییز را با من قدم بزنی؟
ناراحت شدید؟
یک روز؟
باز هم...
لا اقل یک لحظه صبر کن
تا چشمهایت را از بر کنم
بعد ، برو
لعنتی...))!!!!